Indianen, Native Americans, First Nations, Indígenas, Inheemsen: dit zijn enkele benamingen voor een volk waar ik enorm in geïnteresseerd ben. Er is een geromantiseerd beeld over hen ontstaan in mijn hoofd. Ze worden vaak afgebeeld als trotse krijgers, kennen veel spirituele wijsheden en zijn voor mij het symbool voor vrede en vrijheid.
Bevooroordeeld als ik was wilde ik hun cultuur onderzoeken en zocht ik deze mensen op in Suriname, om in een wereld terecht te komen die verwesterd was. Ze hadden allemaal telefoons, een baan en een auto. Dit had ik totaal niet verwacht. Naïef? Misschien, het was inmiddels 2018. Eenmaal thuis ging ik mensen in mijn omgeving bevragen en kwam ik erachter dat er nog steeds het beeld van de nobele wilde heerst. Fotografen als Jimmy Nelson en Edward Curtis, maar ook verschillende boeken, toneelstukken en films leveren hier een bijdragen aan.
De beeldvorming die is ontstaan rondom de mensen die in koloniale term ‘indianen’ worden genoemd, wilde ik bevragen.
Mijn zoektocht naar hun cultuur eindigde in een zoektocht naar mezelf, mijn westerse manier van denken en kijken naar de wereld om me heen. Ik ben mezelf ervan bewust geworden dat het leven als witte, westerse vrouw privileges met zich meebrengt.
Privileges waarvan ik vaak niet eens doorheb dat ze er zijn. Kansen die ik als witte vrouw krijg, krijgen andere mensen niet, omdat ze in een ander land of een andere omgeving worden geboren.
In dit project wil ik vanuit mijn eigen zoektocht bevragen wat de consequenties zijn van de naïviteit van westerse mensen die niet-westerse culturen met hun camera willen vastleggen.