Project doe normaal

Het concept van thuis neemt een nieuwe betekenis aan wanneer je gedwongen wordt te vluchten uit je thuisland. In een onbekende omgeving vervaagt het vertrouwde en moeten vluchtelingen op zoek naar een nieuwe invulling van thuis. Wat blijft belangrijk te midden van verlies en onzekerheid? Hoe creëer je een thuis wanneer al je herinneringen en familie zijn weggevallen?

In mijn interviews heb ik gepraat over hoe mensen denken over sociale hokjes. Veel mensen voelen zich beperkt door deze normen.

Maar waarom hebben we ze eigenlijk? Mensen die er niet in passen, voelen zich vaak anders en doen alsof ze zijn zoals anderen verwachten. Ik vind het belangrijk dat we ruimte maken voor ieders eigenheid.

Daarom denk ik na over manieren om deze hokjes te doorbreken. Ik wil dat iedereen de vrijheid heeft om zichzelf te zijn, zonder dat anderen daarover oordelen.

Praten over mentale gezondheid blijft een taboe, toch kampen veel mensen met mentale problemen. Zij voelen zich niet begrepen en daardoor alleen. Omdat er weinig over wordt gepraat, groeit dit onbegrip. Want wat je niet bespreekt, kan je ook niet begrijpen. Door deze onwetendheid vellen mensen al snel een oordeel, zoals ‘die is gek’. Wat over het hoofd wordt gezien, is dat iemand in werkelijkheid ernstige problemen kan ervaren.

Veel mentale problemen vinden hun oorsprong in de jeugd- of kinderjaren, maar soms speelt het ook in de familie. Wanneer je leeft met mentale problemen moet je een eigen handleidingvoor het leven zien te maken. Je kan niet altijd meedoen in de maatschappij zoals er van je verwacht wordt. Dit kan isolerend werken, omdat er lang niet altijd begrip voor is, wat de problemen juist weer kan verergeren.

Daarnaast kennen mentale problemen vele gezichten. Niet elke dag hoeft ellendig en zwaar te zijn, soms vallen de problemen helemaal niet op, waardoor er gedacht wordt dat mensen maar doen alsof. Daardoor lijkt mentale gezondheid net een symfonie, soms heb je prachtige harmonieën en soms verwarrende dissonanten, maar de muziek blijft. Het doorgronden van de complexiteit ervan opent de deur naar begrip en empathie. Laten we samen streven naar een wereld waarin mentale gezondheid niet langer een taboe is, maar een gesprek dat we allemaal durven aangaan.

Verslaving is een schaduw die vaak ingezien blijft, weerspiegeld in meer facetten van het leven dan we ons vaak realiseren.. Het reikt verder dan de gebruikelijke beelden van alcohol en drugs; het kan sluimeren in de uren die we besteden aan onze telefoons, het verlangen naar een euforisch gevoel, of het niet kunnen weerstaan van een verslavend koopgedrag.

Soms begint het onschuldig, als een keuze, een manier om te ontspannen of gewoon omdat iemand het doet. Maar al snel kan het zich als een web om ons heen sluiten, weigerend los te laten. Het ‘ik kan makkelijk stoppen’ wordt een mantra, terwijl we onbewust onze ogen sluiten voor de realiteit.

De druk van de groep, de angst om anders te zijn, kan ons vasthouden in een cyclus van verslaving. De ontkenning vermomt zichzelf als ‘het kan altijd erger’ of ‘ik heb het onder controle’. Maar ondertussen brokkelt onze wereld langzaam af, terwijl we machteloos toekijken, gevangen in de greep van iets wat ons steeds kleiner maakt. Het is belangrijk dat we deze gesprekken voeren.

We moeten leren om de tekenen te herkennen, ik ruimte te creëren voor openheid en begrip. Alleen dan kan ze juiste hulp geboden worden en degene die worstelen met verslaving een weg bieden naar herstel..

Stap in de wereld van echte verhalen en diepgaande gesprekken. Ontdek de menselijke ervaring in al haar nuances. Luister naar inspirerende verhalen, onthullende inzichten en hartverwarmende momenten. Dompel jezelf onder in de stemmen van degenen die hun verhalen delen, hun worstelingen overwinnen en hun triomfen vieren. Klik hier om naar de interviews te luisteren en laat je inspireren door de kracht van authenticiteit en openheid.